Khmer story Orphans | រឿង ក្មេងកំព្រា

Follow us:
Facebook page:  https://www.facebook.com/AirplaneTales
Youtube Channel : https://www.youtube.com/c/airplanetaleskhmer

Choose other language ៖
Thai: https://www.youtube.com/channe....l/UCXb1JQngVNh1O4hAQ
English: https://www.youtube.com/channe....l/UCIWZcE9h9J9e4lV78

Background music:
sound effect : youtube royalty sound.
sound effect and background song: link:http://images.apple.com/legal/sla/docs/iMovie.pdf

khmer classic fairy tales is good for people who want to know about our nation classic story.
we also make the story from the khmer public school education book and each of it we have include good knowledge in it to help to student learn and more and enjoy the same time.

អត្ថបទ៖
កាលពីព្រេងនាយ មានបុរសអ្នកស្រែម្នាក់ ប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិត តែនឹងដាក់ជុច យកត្រីមកលក់ដូរប៉ុណ្ណោះ ។ បុរសនោះ មានកូនប្រុសពីរនាក់ កូនបង អាយុ១៣ឆ្នាំ និងកូនប្អូនអាយុ១១ឆ្នាំ ។ ក្រោយពីប្រពន្ធស្លាប់ទៅ គាត់រស់នៅជាមួយនឹងកូនទាំងពីរ ហើយរកស៊ីចិញ្ចឹមកូនតែនឹងដាក់ជុចដដែល ។ វេលាដែលបុរសនោះទៅព្រៃ រកវល្លិផ្ដៅធ្វើជុច គាត់តែងយកកូនបងទៅជាមួយ, ឯកូនប្អូនទុកឲ្យនៅចាំផ្ទះ ។
    ថ្ងៃមួយ កូនប្អូនមានសេចក្ដីចង់ដឹង ពីការដែលឪពុកទៅព្រៃបោចវល្លិផ្ដៅធ្វើជុចពេកណាស់ ថាតើឪពុកធ្វើជុចយ៉ាងណា ខ្លួនមិនដែលឃើញសោះ
កុមារប្អូន៖«ពុក! ខ្ញុំមិនហ៊ាននៅផ្ទះតែម្នាក់ឯងទេ ខ្ញុំខ្លាចណាស់! សូមពុកយកខ្ញុំទៅព្រៃជាមួយផង»
ពុក៖ បើកូនខ្លាចមិនហ៊ាននៅផ្ទះម្នាក់ឯង កូនទៅព្រៃជាមួយនឹងពុកចុះ។
ពេលទៅដល់ព្រៃឪពុកក៏ខំប្រឹងរកបោចវល្លិផ្ដៅបានហើយ យកមកពុះច្រៀកជាចម្រៀកតូចៗ ល្មមនឹងធ្វើជាសរសៃជុច ហើយគាត់ក៏រែងធ្វើជាជុចទៅ ។ កូនបងដែលធ្លាប់តែតាមឪពុកទៅព្រៃ រៀងរាល់ថ្ងៃ មិនដឹងថា ឪពុកធ្វើជុចយ៉ាងណាឡើយ ព្រោះមិនដែលយកចិត្តទុកដាក់នឹងការងារនោះសោះ គ្រាន់តែបានឃើញតែជុចជាប់ត្រីប៉ុណ្ណោះ ។ ឯកូនប្អូនដែលទើបតែនឹងបានទៅតាមក្នុងថ្ងៃនោះ ក៏ខំពិនិត្យមើលឪពុកធ្វើជុច ចាប់តាំងពីកាន់កាំបិតយកទៅកាប់វល្លិផ្ដៅ រហូតដល់កើតជារាងជុច យកទៅដាក់ត្រី ជាប់បានត្រីហើយ យកត្រីមកដុតមកអាំង ចម្អិនជាចំណីអាហារ ។     ជួនជាថ្ងៃមួយនោះ ឪពុកភ្លេច មិនបានយកដែកភ្លើងទៅជាមួយ គ្មានអ្វីនឹងបង្កាត់ភ្លើង អាំងត្រីឲ្យកូនបរិភោគ ក៏ទៅកាប់ឫស្សីស្ងួតពីរកំណាត់ យកមកកូតនឹងគ្នាឲ្យទាល់តែក្ដៅ កើតជាភ្លើងឆេះបាន ហើយបង្កាត់អាំងត្រី ឲ្យកូនទាំងពីរនាក់បានបរិភោគចម្អែតផ្ទៃមួយពេលទៅ ។     ចំណេរចេរកាលក្រោយមក ឪពុកមានជំងឺជាទម្ងន់ ហើយក៏ស្លាប់ទៅ បញ្សល់នៅកូនទាំងពីរអោយកំព្រារញង់ ឥតមានមេបានឹងចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សា
កូនប្អូន៖ ពុកស្លាប់ចោលយើងហើយបង
កូនបង៖ ពុកអើយពុកកុំស្លាប់ចោលកូនអី តើកូនបានអ្នកណាជាទីពឹងទៅពុក ហ្អុី ហ្អុី ។
កូនទាំងពីររស់នៅដោយទ្រព្យបន្តិចបន្តួចដែលសល់ពីឪពុក មិនយូរថ្ងៃខែប៉ុន្មានក៏អស់ទ្រព្យនោះទៅ
ប្អូន៖ «ឱ បងអើយ! កាលពីដើមយើងបានឪពុកទំនុកបម្រុង រកស៊ីចិញ្ចឹមយើងទាំងពីរនាក់ យើងឥតមានសេចក្ដីព្រួយលំបាកអ្វីឡើយ ចាំតែបរិភោគស្រាប់ ៗ ឥឡូវនេះឪពុកយើងស្លាប់ចោលទៅហើយ ឯយើងទាំងពីរនាក់សោតទៀត ក៏មិនទាន់ពេញកម្លាំងល្មមនឹងរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតបានដោយខ្លួនឯង ទាំងបងក៏នៅតូច ទាំងខ្ញុំក៏នៅតូចនឹងទៅរកស៊ីឈ្នួលគេ ក្រែងគេមិនព្រមទទួល ពីព្រោះយើងជាមនុស្សកំព្រាអនាថា រកទីពឹងគ្មាន គេមិនហ៊ានឲ្យនៅជាមួយ ព្រោះគេមិនទុកចិត្តយើង បើដូច្នេះ តើបងគិតយ៉ាងណា ឲ្យបានរស់នៅជាមួយនឹងគេឯង។ បង! អង្ករយើង ថ្ងៃនេះនៅតែ ១ ទូកដៃ ល្មមតែថ្ងៃនេះ ថ្ងៃស្អែកគ្មានអង្ករដាំបាយបរិភោគទេ
បង៖ យើងដើរសូមទានគេឬដូចម្ដេចហ៎ះ!
ប្អូន៖ខ្ញុំមិនទៅសុំទានគេទេខ្មាសគេណាស់ សុកចិត្តស្លាប់វិញ» ។
បង៖ «ម្ដេចក៏អូនឯងថាយ៉ាងនេះ?» ។
ប្អូន៖ «ខ្ញុំមានដៃពីរជើងពីរ គំនិតមារយាទ ដូចអ្នកទាំងពួងដែរតើ»។
បង៖«ឱ! ប្អូនម្តេចឯងគិតយ៉ាងហ្នឹង? ពិតមែនតែមានដៃពីរជើងពីរ គំនិតមារយាទដូចអ្នកទាំងពួងមែន តែខ្លួនយើងនៅតូចណាស់ មិនអាចនឹងពុនរែក កាប់គាស់ លីសែងអ្វីបានឡើយ » ។
ប្អូន៖«ឱ! បងអើយ សត្វចាបវាមិនចេះទៅពុនរែក លីសែងឯណាដែរឬ? ម្ដេចក៏វាចិញ្ចឹមខ្លួនវារស់ ហើយថែមទាំងចិញ្ចឹមកូនវារស់ទៀតផង ហើយកូនវាទៀតសោត ធំឡើងរកស៊ីដូចមេវាទៀតបាន, ចុះបង ម្ដេចក៏មិនគិតដល់ការងាររបស់ឪពុកយើងផង?» ។
បង៖«អូនអើយ! លាក់បាំងអ្វី! កាលពីខ្មោចឪនៅរស់ គាត់រកស៊ីចិញ្ចឹមយើងតែនឹងដាក់ជុច ប៉ុន្តែបងមិនដឹងថាគាត់ធ្វើជុច យកទៅដាក់ត្រីយ៉ាងណាទេ បងចាំតែឆ្អិនតែម្យ៉ាងប៉ុណ្ណោះ ។
ម្យ៉ាងទៀតកាលគាត់យករបស់អ្វីមកធ្វើជុច ក៏បងមិនចាំ ហើយគាត់ធ្វើជុចនោះមានសណ្ឋានបែបណា ក៏បងមិនដឹងទាំងអស់ ឲ្យបងធ្វើដូចម្ដេចកើត ឃើញតែការសុំទានរកស៊ីឈ្នួលគេហ្នឹងហើយ ដូចជាស្រួលគ្រាន់បើ អូន! ណ្ហើយចុះ! កាត់កេរ្តិ៍ខ្មាសសិនទៅចុះ ទម្រាំយើងធំល្មមរកស៊ីខ្លួនឯងបាន! ។
ប្អូន៖«ទេ! បង ខ្ញុំមិនទៅសូមទានឬស៊ីឈ្នួលគេទេ ខ្មាសគេណាស់ ពីព្រោះពូជយើងមិនដែលសុំទានគេទេ បងគិតមើល «កាលបើមានអ្នកសប្បុរសចិត្តល្អ ដាក់ទានឲ្យយើងក្ដី កាលគេហុចរបស់មកឲ្យយើងដោយដៃគេ យើងយកដៃទៅទទួលទានគេ ចុះដៃជាដៃ ជើងជាជើង មាត់ជាមាត់ ដូចគ្នាទាំងអស់ ម្ដេចក៏ដៃគេគ្មានសំពះ? មាត់គេមិនហាសុំ? អន់អ្វីតែដៃ ជើង មាត់យើង ជាងគេម្ល៉េះបង ? បងគិតមើលចុះ ប្អូនថាប៉ុណ្ណេះខុសឬត្រូវ?» ។
បង៖«បើដូច្នោះ ប្អូនចេះចាំការងាររបស់ឪពុកយើងដែរឬ? »
ប្អូន៖«បាទ! មិនអីទេបង! ប្អូនចាំទាំងអស់ បងកុំព្រួយ! កុំគិតទៅសូមទានគេអី វាថោកខ្លួនណាស់ ឪពុកគាត់ទុកកាំបិតព្រាឲ្យមួយដែរតើ! យើងទៅព្រួយអ្វី សព្វបើគ្រាន់ចិញ្ចឹមជីវិតមួយប៉ុណ្ណឹង ។
បង៖«អើ! បើយ៉ាងហ្នឹង យើងគិតការងារឪពុកយើងទៅចុះ ។     ឯប្អូនជាក្មេងមានប្រាជ្ញា ក៏ចាប់ផ្តើម រកកាប់ផ្តៅ យកផ្តៅមកធ្វើជុច ហើយយកទៅដាក់ត្រីបានដូចបំណង កុមារប្អូន៖ [សើច]
កុមារបង៖ [សើច]